خداکندصدای پای آمریکاونفوذیها،سلامت وآرامش راازاین مادر وبچه نگیرد.خداکند...

خداکندصدای پای آمریکاونفوذیها،سلامت وآرامش راازاین مادر وبچه نگیرد،خداکند...

هنوز دویاسه ماه مانده به هفتم اسفند،فضای کشوربا ارائه لیستها،انتخاباتی می شود.اظهارنظردکترنوبخت درباره سپاسگزاری ازاصلاح طلبان معتدل آغازی است برای بدعت گذاری وشوخی خلاف قانون رحمانی فضلی درباره 8ساله بودن رئیس جمهوری روحانی مکمل جانبداری های شائبه آفرین.

هفتم اسفندفرامی رسدویکی ازرخدادهای بیادماندنی سال94بامشارکت حداکثری عمدتا شهرستانیهاومشارکت حدود50 درصدی پایتخت نشینهادرپای صندوقهای مجلس وخبرگان شکل می گیردودراین اثنا رهبری باروشنگریهاوهشدارها درباره نفوذودعوت به مشارکت موافق ومخالف، نقشه های استکباررانقش برآب می کند.

دراین انتخابات علاوه بررقابت اشخاص وجناح های سیاسی مطرح کشوردرلفافه تقابل دوجریان مردم سالاری دینی ومردم سالاری سکولار نیزقابل تشخیص بود.

جامعه هم متاثر ازتبلیغات سالم ومسموم مطالبات خودش رادنبال می کردودرجستجوی مصداقها می گشت.عمده شعارکاندیداهای مجلس توسعه اقتصادی وموضوعات مربوط به معیشت بودوسوالاتی که ازجانب اکثریت مطرح می شد این بود که برای اشتغال چه برنامه ای دارید؟جاده آسفالته کی دوبانده می شود؟قطارکه آمدکی دوخطه می شود؟کی برقی می شود؟بانداضطراری که فرودگاه شدکی به بهره برداری می رسد؟و...آنچه درسوالها جایش خالی بودتوسعه دیانت،رشد فضائل،زدودن رذائل ومطالبات به حق اصلاح طلبی اصولگرایانه بود.

جناح تجدید نظر طلب باشعارچهارسال قبل نماینده منتخب به میدان آمد:«این دردمشترک هرگزجداجدادرمان نمی شود»ولی بازهم هیچ جناحی ازبی دردی سخنی به میان نیاورد.

یک طرف سخن ازائتلاف بود وتمرکز روی گزینه ی مورد نظرولی آنچه بودتوهم بود وتکثر.آنطرف تحقق ائتلاف بودوتمرکزوآنچه بودخطرپنهان انحراف ازآرمانهاوآغازسهم خواهیها ونفوذ.

اینک بعد ازفروکش کردن التهابات ستادها وشمارش آراء چندسطری هم نه برای تحلیل بلکه برای«تعلل کردن»می نویسم.تعلل یعنی چه؟فرض کنید کودکی گریه می کند،شیرمی خواهد.مادربه جای پستان،پستانک دردهانش می گذارد.پستانک همان گول زنو وتعلل کردن است.یعنی چیزی را بدل چیزدیگری به کاربردن،برای تسکین وتسلی خاطر.

الفاظ زیبای اصلاح طلب،اصولگرا که با شعارهای وحدت وهمدلی،ائتلاف برپایه راه امام ورهبری،رعایت اخلاق اسلامی وپرهیز ازتخریب به میدان آمدندوبه هوادارانشان تسکین می بخشند.ولی درعالم واقع بازی بااین الفاظ همان تعلل کردن است.روزهاوسالهای اول انقلاب شعارها همان روش زیستن بود،یعنی نه شرقی نه غربی را که می گفتیم همه همصدا جمهوری اسلامی راباتمام وجود لمس می کردیم.الله اکبربلافاصله بعدش خمینی رهبربود.خط یک وخط سه این راه را می رفت اما این روزهاشعار بعضی ها آب رفته وبرخی هم کامل فریاد میزنند ولی شده حرف،حرف،حرف!

فقط گاهی ،وسط میدان اصلاح طلبی واصولگرایی مادرشیرپاک خورده ای پیدامی شودکه پستان دردهان بچه می گذاردونوزادگرمای مادرراحس کرده وشیرپاک رادرکام خودمی چشدوباخاطرجمعی پایین رفتن مایه حیات راازگلوی خشکیده ی خودحس می کندوسیرمی شودوبه قول مادربزرگهامست می شودواغو اغو می کند.

ودرپایان خداکندصدای پای آمریکاونفوذیها،سلامت وآرامش راازاین مادر وبچه نگیرد.خداکند...

مهدی علی اکبری

www.daftaregonabad.blogsky.com